Rozdział trzeci

Czy to możliwe? Nie wierzę. To wszystko siedziało w głowie Olivii. Myślała o rozmowie z nieznajomą...

~ ~ ~

-Wejdźmy tutaj- zaproponowała kobieta.

-Dobrze, o ile powie mi pani o co w tym wszystkim chodzi.

-Tylko spokojnie.

-Dzień dobry. Co podać?- spytała kelnerka podchodząc do stolika

-Dwa razy cappuccino.- odpowiedziała nieznajoma.

-Zaraz przyniosę.

-Skąd wiedziałaś... znaczy skąd pani wiedziała...

-Lepiej przejdźmy na "ty". Jestem Jill.

-Olivia. A więc skąd wiedziałaś, że lubię cappuccino?

-No cóż. Wiem o tobie znacznie więcej.

-A dokładniej...

-To może zacznę od początku.

-Byłoby najlepiej.

-Na początek powiedz mi czy wiedziałaś, że twoi rodzice... że nie są waszymi biologicznymi rodzicami?

-Ale jak to? Nie wierzę! Co ty wygadujesz?! Wydaje mi się, że ta rozmowa nie ma sensu.- wykrzyknęła Olivia wstając od stolika.

-Gdybyś jednak zmieniła zdanie...- podała jej swoją wizytówkę.

~ ~ ~

Teraz siedziała na parapecie i pijąc cappuccino myślała czy dobrze zrobiła kończąc rozmowę. Chyba poniosły ją emocje. Wygrzebała z torebki wizytówkę Jill i już miała dzwonić, kiedy obudził się Jeremy.

-Cześć braciszku.

-Cześć siostra. Dzięki, że przyjechałaś.

-Nie ma sprawy. W końcu jesteś moim bratem.

-W sumie. A tak w ogóle to mam do ciebie pytanie.

-No słucham.

-Chodzi o to, że podczas wypadku, tak jak mówią, całe życie przeleciało mi przed oczami. Wszystko byłoby w porządku, gdyby nie jeden mały szczegół... Czy my byliśmy kiedyś we Włoszech?

-Nie przypominam sobie, ale...

Nie dokończyła, bo uznała, że lepiej będzie jak Jeremy nie będzie wiedział o jej rozmowie z Jill, a miała przeczucie, że Włochy też są związane z tą sprawą.