Rozdział drugi
-Uspokój się i powiedz mi co się stało. -Ale co Jeremy?! Wyduś to z siebie?! W słuchawce słychać było tylko rozpaczliwy płacz Vicky. Olivia opuściła słuchawkę. Nawet nie zauważyła kiedy zerwał się wiatr i zaczął padać deszcz. Rozłączyła się i poszła w stronę domu. Było w nim pusto i cicho. Zwykle było tu dużo ludzi, ale nie dzisiaj. Dziś to miejsce było oazą spokoju. Olivia zaparzyła sobie zielonej herbaty i wzięła środek na uspokojenie. Siadła w swoim ulubionym miejscu, w oknie, i przyglądała się ponuremu miastu, które jeszcze rano było słoneczne i żywe. Jeremy był młodszym i jedynym rodzonym bratem Olivii. Nie zawsze było między nimi dobrze, ale i tak kochała go najbardziej na świecie. Nie mogła dopuścić do siebie myśli, że może go stracić. Teraz na ulicach było cicho, a o szyby tłukły się krople deszczu. Dopiła ostatni łyk i poszła położyć się spać. Uznała, że jutro rano będzie jej łatwiej o tym wszystkim myśleć. Z łóżka zwlokła się około południa. Nie obchodziła ją praca, zapomniała o nowym asystencie, nie odbierała telefonów. Dzień zaczęła leniwie. Patrząc przez okno, tak jak wczorajszego wieczora, uświadomiła sobie, że zamartwianie się niczego nie zmieni. Postanowiła pojechać do Karoliny Południwej, gdzie mieszkał Jeremy. Spakowała parę rzeczy, zadzwoniła do firmy, że nie będzie jej jakiś czas, zrobiła zakupy w markecie na parterze. Na szczęście samochód wrócił z serwisu rano, więc miała czym pojechać. Wrzuciła wszystko do bagażnika i wyruszyła. Oczywiście z samego centrum wyjeżdżała ponad godzinę, dlatego przez wieczne korki mógł dogonić ją każdy. Tak też się stało. -Niech pani zaczeka! Musimy porozmawiać!- dobiegł ją znany głos- To nie może zaczekać! W końcu rozpoznała głos. Był to Charlie. Ale co on miał takiego ważnego do powiedzenia? -Proszę, wsiadaj- wskazała mu siedzenie pasażera- O co chodzi? -Słyszałem, że jedzie pani do brata. -Tak, ale co to ma wspólnego… -Już mówię. Otóż nie przypadkowo zatrudniłem się u pani w firmie… -Przejdźmy na „ty”- przerwała mu- Będzie łatwiej. Olivia. -Charlie, ale niech mnie pani… znaczy wysłuchaj mnie. Nie było chyba im jednak dane dokończyć tę rozmowę właśnie w tym momencie, ponieważ zadzwonił telefon Charliego. Musiał iść. Wzywali go do firmy. -Wrócimy do tej rozmowy jak wrócę. -A za ile będziesz? To nie może czekać tak długo. -W takim razie zadzwonię. Nie dokończył, bo Olivia ruszyła przed siebie. Przecież nie miała jego numeru telefonu… Jechała właśnie autostradą. Było gorąco, więc otworzyła dach. Włączyła radio, choć i tak mało słyszała. W pewnym momencie usłyszała znaną jej melodię... tak, to byli Bee Geesi. Zawsze zjawiali się w trudnych chwilach. Podgłośniła trochę. Piosenka Alone przypominała obecną sytuację Jeremy'ego. Postanowiła zadzwonić do Vicky, bo nie wiedziała w jakim szpitalu leży jej brat. Okazało się, że Jeremy jest teraz w Columbii. Olivia wiedziała, że nie dojedzie tam tego samego dnia. Dochodziła 20.00. Zatrzymała się za wzgórzu. Dookoła było spokojnie i cicho. Za horyzontem znikało czerwone słońce, a niebo różowiło się coraz bardziej z minuty na minutę. Wyjęła swój aparat i zaczęła robić zdjęcia. Od razu zgrała je do komputera i obejrzała, ale zatrzymała się przy jednym z nich. Wydawało jej się jakby już kiedyś to widziała, ale za nic nie mogła sobie przypomnieć. Położyła się na tylnych siedzeniach, bo wiedziała, że jeżeli chce dojechać jutro do Columbii przed zachodem słońca musi wstać wcześnie. Rano obudził ją telefon. Dzwoniła Vicky z wiadomością o odzyskaniu przytomności przez Jerrego. Olivia od razu odpaliła silnik i ruszyła w dalszą drogę. Na miejscu była po 5 godzinach. Znalazła szpital, salę, w której leżał Jeremy, ale nie spodziewała się, że zobaczy tam kogoś, oprócz swojej przyjaciółki. Jednak obok łóżka jej brata siedziała kobieta, wyraźnie od niej młodsza. -Przepraszam. Kim pani jest? -Rozumiem, że Charlie nie zdążył wszystkiego wytłumaczyć... -Chwileczkę, bo czegoś tu nie rozumiem. Co Charlie ma wspólnego z panią i moim bratem?! -Skoro już pani jest to porozmawiajmy na spokojnie i nie angażujmy w to Charliego. Zapraszam na kawę. Na rogu jest miła kawiarenka.
Weroniko!
OdpowiedzUsuńZacznę od tego, że podoba mi się czcionka, którą ustawiłaś. Mam tylko wrażenie, że do takiego 'pisma' pasuje bardziej jednolite tło.
Przechodząc do rozdziału, chcę powiedzieć, że znowu jest lepiej niż było! Rozwijasz się w kierunku pisania! W niektórych miejscach brakowało mi przecinków, a wątek czasami zdawał się być nieco chaotyczny, ale to w końcu początki.
Mam nadzieję, że będzie coraz lepiej!
I trzymam kciuki,
Konstancja
Bardzo podoba mi się fabuła Twojego opowiadania. Naprawdę wciąga. ;D
OdpowiedzUsuńWiktoria G.